Halaga

Lunes - April 21 / 6:48 p.m.

Pagkababa ng jeep galing sa eskwela, makikita ang iba’t-ibang tao; may naghihintay ng masasakyan at may naghihintay para magsundo.

Habang papaakyat sa footbridge ako ay balisa; nag-iisip. Sinusubukang alalahanin ang mga gawain para bukas.

Pagkarating sa itaas ng tulay, makikita ang dami ng tindang nakalatag sa Litex; may mga CD na apatnapung piso ang halaga, may mga nagtitinda ng case at sticker ng cellphone, may nagtitinda ng librong pambata, may mga ukay-ukay na sapatos, at may nag-aalok ng mga murang cellphone (mura dahil galing nakaw o ‘di kaya’y gawa sa Tsina). Inaaliw ang mga mata na baka sakaling may magustuhan o may mabili. Sa bandang dulo ng tulay, sa pagitan ng mga hagdan ay natanaw ko ang isang matandang nanlilimos. Tinawag nito ang aking atensyon dahil inaawit niya ang theme song namin ni Joey, “Sana’y di magmaliw ang pagtingin, kaydaling sabihin kayhirap gawin…Sa mundong walang katiyakan, sabay natin gawing kahapon ang bukas.” dahil dito, sa kanya lang nakatuon ang aking pansin hanggang sa ako ay lumiko sa kaliwa, pababa. Habang bumababa ng tulay, sumalubong sa akin ang isang lalaki na nakapolong puti na mahaba ang manggas, naka-necktie, nakaitim na pantalon at itim na sapatos. Iniabot niya sa akin ang isang polyeto na may nakalagay sa unahan na “Who Really Controls the World?”at tuluyan ko nang naalala si Joey. Naalala ko ang relasyon naming kinontrol ng magulang niya. Kinailangan naming maghiwalay kasi hindi ako tanggap ng pamilya niya. Wala raw katiyakan ang relasyon na namamagitan sa’ming dalawa. Kaya hangga’t maaari, mas mabuti pang maghiwalay na lang daw kami. Hindi tulad ng lugar na ito, ang pagmamahalan namin ni Joey ay walang tulay na namagitan para makatawid sa pagsubok. Tulay na makapagbibigay konekta sana sa aming dalawa para matawid sa posibilidad na kamatayan ng aming mga puso. Naisip kong sana’y gumawa ako ng tulay noon pa, isang tulay na patuloy na magdudugtong sa relasyon naming dalawa. Kaso wala na. Huli na.

Sa kanto, kinalabit ako ng aking kaibigan noong hayskul, si Elsa. Halos isang taon ko na ring hindi siya nakikita; nagbesohan kami at nagkuwentuhan habang naglalakad. “Huy! Alam mo ba na buntis na ‘yung girlfriend ng ex-boyfriend mong si Joey, kaya balak na nilang magpapakasal sa July. Kaso hindi pa alam kung anong eksaktong petsa.” Ito ang bungad na balita sa akin ni Elsa. Naputol na ang usapan namin dahil ako ay papaliko na sa kanan at siya naman ay padiretso.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko dahil sa balita ni Elsa. Isang taon na rin ang nakalipas simula nang maghiwalay kami ni Joey. Mahal ko pa rin si Joey. Kaya hanggang sa ngayon, inaasahan ko pa rin na magkabalikan kami. Ngunit alam kong malabo nang mangyari ‘yun dahil ikakasal na siya.

Pagpasok ng kwarto ay agad-agad akong nagpalit ng damit at binuksan ang kompyuter para tignan ang Facebook ni Joey. Hindi ko makita ang timeline niya dahil hindi na kami friend. Naalala kong inalis ko na pala siya sa friend list ko simula nang maghiwalay kami, ginawa ko ito noon dahil nagbakasakali akong sa ganitong paraan malimutan ko siya. Nagbakasakaling mas mabilis akong makakapagmove-on.

Martes – May 6 / 6:15 p.m.

Pagkababa ng jeep galing sa eskwela, makikita na naman ang iba’t-ibang tao; may naghihintay ng masasakyan at may naghihintay para magsundo.

Habang papaakyat sa footbridge nakasabay ko si Joey. Hindi ko alam ang magiging reaksyon ko pero inihanda ko na ang sarili. Nagkumustahan at nagkakuwentuhan kami habang naglalakad. Medyo nakahihiya man pero bahala na, bigla niyang iniabot sa akin ang invitation card para sa kasal niya. Habang iniaabot ni Joey ang invitation card, sabay kaming napalingon sa matandang nanlilimos habang siya’y kumakanta ng “Nanghihinayang, Nanghihinayang ang puso ko. Sa piling ko'y lumuha ka lang, nasaktan lamang kita. Hindi na sana, hindi na sana iniwan pa. Iniwan kang nag-iisa at nagdurusa…ako sana'y patawarin na” dahil dito, sa kanya lang nakatuon ang pansin naming dalawa, hanggang sa kami ay lumiko na sa kaliwa, pababa. Habang bumababa ng tulay, sumalubong sa amin ang isang lalaki na nakapolong puti na mahaba ang manggas, naka-necktie, nakaitim na pantalon at itim na sapatos. Iniabot niya sa akin ang isang polyeto na may nakalagay sa unahan na “How Do You View the Future?” bigla akong napangiti sa nabasa subalit hindi ipinahalata kay Joey. Dahil baka kung ano pang isipin niya. Sinabi sa akin ni Joey na hindi niya ako maka-usap sa Facebook dahil hindi kami friends at sabay pabirong sinabi, “accept mo na kasi ‘yung friend request ko!” pagdating sa kanto, naputol na ang usapan namin dahil ako ay papaliko na sa kanan at siya naman ay padiretso.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko dahil nagkita kami ni Joey. Naisip kong kailangan makapunta ako sa kasal niya. Magkaibigan kami pero para sa akin, may nararamdaman pa rin ako sa kanya. Gusto kong pumunta para lang maipakita sa mga kabigan namin, sa kanya, at sa pamilya niya, na ayos na ako matapos ang isang taon. Isang taon matapos kaming maghiwalay. Gusto kong ipakita na ayos lang ako, na tanggap kong magkaibigan na lang kami. Kahit ang totoo sa likod ng damdamin ko’y hindi.

Pagpasok ng kwarto,  agad-agad na nagpalit ng damit at binuksan ang kompyuter para i-accept si Joey sa Facebook. Tinignan ko ang mga litrato niya kasama ang babaeng pakakasalan niya. Masakit man makita, masakit man tanggapin, pero kailangan ko na ring maunawaang hindi na kami magkakabalikan pang muli

Nag-isip ako ng ideya kung paano magkakaroon ng boyfriend, bago sumapit ang kasal ni Joey. Sa tingin ko, ito lang ang paraan para maipakita ko na okay na ako. Na nakapag-move on na ako. Na tanggap ko na.

Miyerkules – June 4 / 4:43 p.m.

Pagkababa ng jeep galing sa Quezon City, Circle, makikita pa rin ang iba’t-ibang tao; may naghihintay ng masasakyan at may naghihintay para magsundo.

Habang papaakyat sa footbridge ako ay masaya. Inaalala ang mga masasayang  kaganapan kanina kasama si Angelo.

Pagkarating sa itaas ng tulay ng Litex, ganu’n pa rin ang dami nang makikitang tinda na nakalatag; may mga nagtitinda ng case at sticker ng cellphone, may nagtitinda ng librong pambata, may mga ukay-ukay na sapatos, may nag-aalok ng mga cellphone at may mga CD na tulad nang “Friends with Benefits” na apatnapung piso ang halaga. Bigla akong napaisip sa ginagawa ko kay Angelo. Nililigawan niya ako at sumasama akong lumabas kami para lang matuloy ko ang binabalak na isama siya sa darating na kasal ni Joey. Hindi niya alam na wala siyang pag-asa sa’kin. Hindi niya alam na ginagamit ko lang siya. Hindi niya alam na wala talaga akong nararamdaman para sa kanya. Hindi niya alam na pinapakinabangan ko lang siya. Basta ang importante, kahit papaano masaya na ako kasi siguradong may maihaharap na ako sa mga kaibigan ko. Inaliw ang mga mata na baka sakaling may magustuhan o may mabili. Sa bandang dulo ng tulay, sa pagitan ng mga hagdan, napansin kong wala ang matandang laging kumukuha ng atensyon ko. Habang bumababa ng tulay, sumalubong sa akin ang isang lalaki na nakapolong puti na mahaba ang manggas, naka-necktie, nakaitim na pantalon at itim na sapatos. Iniabot niya sa akin ang isang polyeto na may nakalagay sa unahan na “What Is the Key to a Happy Life?” basta para sa aking masaya akong may maihaharap na ako sa kasal ni Joey. Hindi na ako mapapahiya. Iisipin nilang ayos na ako.

Sa kanto, kinalabit ako ng kaibigan kong si Mona. Siya ang nagpakilala sa akin kay Angelo, kaibigan niya ito. Nagbesohan kaming dalawa, nagkuwentuhan at kinamusta ang tungkol sa amin ng kaibigan niya. Noong una’y akala lang niya ay naghahanap ako ng kapartner kaya naipakilala niya sa akin si Angelo. Gayupaman bandang huli ay sinabi ko na  rin sa kanya ang tunay na pakay ko. Sinabi kong makikipag-date lang ako kay Angelo hanggang sa dumaan ang kasal ni Joey at sa huli’y babastedin ko na rin siya. Kinuwento ko ang buong dahilan kung bakit ako napunta sa ganu’ng sitwasyon. Subalit mas nanaig ang awa ni Mona para sa kaibigan niyang si Angelo kaya kinausap niya ako. Aniya sana ay h’wag kong paasahin si Angelo o kaya nama’y kausapin ko na lang sa gusto kong mangyari. Naputol na ang usapan namin dahil ako ay papaliko na sa kanan at siya naman ay papakaliwa.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko dahil sa sinabi ni Mona. Kung kanina ay masaya ako dahil may maihaharap na ako na boyfriend para sa darating na kasal ni Joey. Ngayon ay may halong lito at lungkot na; nalilito dahil hindi ko alam ang gagawin kay Angelo lalo pa’t patuloy na siyang umaasa at lungkot naman dahil naguluhan na naman ako. Alam kong mali subalit ayokong mag-isip sila ng iba tungkol sa’kin. Gusto kong ipakita na may mahal na akong iba at hindi na si Joey. Gusto kong maramdaman nila na masaya na ako sa piling ng iba.

Huwebes – July 10 / 7:28 p.m.

Pagkababa ng jeep galing sa kasal ni Joey, makikita ang iba’t-ibang tao; may naghihintay ng masasakyan at may naghihintay para magsundo.

Habang papaakyat sa footbridge ako ay balisa; nag-iisip at patuloy ang pagluha ng mga mata. Sinusubukang kalimutan ang mga nangyari kanina.

Pagkarating sa itaas ng tulay, makikita ang dami ng tindang nakalatag na kasing dami ng tao kanina, na kasing dami ng kaibigan kong pumunta. Inaliw ang mga matang katatapos lang umiyak, baka sakaling makalimutan o hindi na muling tumulo pa ang luha. Sa bandang dulo ng tulay, sa pagitan ng mga hagdan, natanaw ko ang isang batang babaeng nanlilimos na marahil anak ng matanda. Tinawag nito ang aking atensyon dahil inaawit niya ang, “Kung may pagkakataon na mayakap siya at masabi ko na mahal kita ama, awiting to ay alay ko sa’yo mahal na mahal, mahal kita o aking ama…” dahil dito muling lumuha ang aking mga mata na bago pa tumulo’y ihahanda na ang panyo para pamunas ng luha. Nakita ko ang karatula na patay na pala ang matanda na lolo pala ng bata. Doon lang nakatuon ang aking pansin hanggang sa ako ay lumiko sa kaliwa, pababa. Habang bumababa ng tulay, sumalubong sa akin ang isang lalaki na nakapolong puti na mahaba ang manggas, naka-necktie, nakaitim na pantalon at itim na sapatos. Iniabot niya sa akin ang isang polyeto na may nakalagay sa unahan na “Where Can We Find Answers to Life’s Big Questions?” saan ko nga ba malalaman ang tamang sagot sa bawat tanong, sagot sa bawat gagawin kong  desisyon upang sa gano’n ay hindi na ako muling magkamali pa. Upang hindi na ako magsisi pa bandang huli.

Habang naglalakad sa kanto, naisip ko kung paano ako napahiya sa mga kaibigan ko. Una, dahil hindi sumulpot si Angelo sa usapan namin. Hindi maaaring hindi ako pumunta dahil nakabihis na ako, wala na akong nagawa.  Pumunta na lang ako kahit na sinabi ko kay Joey at sa mga kaibigan kong dadalhin ko ang boyfriend ko. Pangalawa, nagmukha akong tanga nang magwalk-out ako sa harapan ng mga kaibigan ko habang nagki-kiss si Joey at si Emily. Ang problema pa’y umiiyak ako sapagkat hindi ko na alam ang nadarama ko. Hindi ko alam kung bakit hindi ko napagilan ang dadamin ko. Marahil siguro’y hindi ko pa talaga maitatagong mahal ko pa rin Joey hanggang sa ngayon.

Hindi ko alam ang mararamdaman ko dahil sa mga pangyayari. Hindi ko alam kung magpapakita pa ako sa mga kaibigan ko o kaya’y kay Joey. Hindi ko talaga nagustuhan ang mga kaganapan kanina sa kasalan. Ramdam ko pa rin na napahiya talaga ako. Ramdam ko ang bilis ng karma sa ginawa ko kay Angelo.

Pagpasok ng kwarto ay agad-agad akong nagpalit ng damit at humiga sa kama. Dito ko na binuhos ang kapighatiang nadarama ng puso. Mula sa sakit na dulot nang pagpapakasal ni Joey, hanggang sa pagkapahiya ko sa mga kaibigan, hanggang sa pagkawala ng taong nagmahal sa akin ng tapat ngunit niloko ko at sinaktan.Sabay may tumunog at may nagtext sa akin, si Angelo:

Jack, naiintindihan ko ang sitwasyon mong nasaktan ka dahil kinasal na ‘yung taong mahal mo o si Joey, pero sana hindi mo ako ginamit. Kasi masakit. Oo masakit. Masakit kasi umasa ako. Pasalamat na lang at sinabi sa akin ni Mona ang mga plano mong gawin. Pinaasa mo ako… akala ko’y magtutuloy-tuloy na ‘yung nasimulan natin, akala ko magiging tayo na at huli, akala ko’y hindi ka katulad ng iba, pero hindi pala. Tulad ka rin pala ng mga manloloko. Manloloko ka din pala Jack! Paasa ka… salamat ah! Salamat…

Biyernes – July 18 / 5:45 p.m.

Pagkababa ng jeep galing sa eskwela, makikita ang iba’t-ibang tao; may naghihintay ng masasakyan at may naghihintay para magsundo. Tulad nila, siguro nga’y dapat maghintay na lang ako sa taong magmamahal at magsusundo sa akin.

Habang papaakyat sa footbridge ako ay balisa; nag-iisip. Sinusubukang intindihin at tanggapin ang mga nangyari nitong mga nakaraan araw.

Pagkarating sa itaas ng tulay, makikita pa rin ang dami ng tindang nakalatag. Tulad ng mga nagtitinda dito sa footbridge, mahirap magtinda at makabenta kaya hangga’t maaari ang bawat kinikita ay gastusin sa tamang paraan. Parang pagmamahal ko kay Angelo, hindi man lang pinahalagahan ang pinagsamahan namin sa loob ng dalawang buwan. Ngayon ko lang naramdaman ang lungkot ngayong wala na siya. Hindi ko man lamang binigyang pansin ang bawat pagpapasaya sa akin. Inaliw muli ang mga mata, baka sakaling may magustuhan o may mabili. Sa bandang dulo ng tulay, sa pagitan ng mga hagdan. Wala na ang matandang nanlilimos at kumakanta, wala na tuloy nagbibigay aliw sa bawat dumadaan at nagtitinda sa tulay. Siguro nga’y mabilis alang ang panahon para paglaruan pa ang mga bagay sa paligid. Hangga’t maaga ay dapat matuto tayong magmove on, matuto tayong tumanggap at matuto tayong magpahalaga lalo na sa mga taong nagmamahal sa atin. Sa dulo ng tula, ako’y lumiko na sa kaliwa, pababa. Habang bumababa ng tulay, sumalubong sa akin ang isang lalaki na nakapolong puti na mahaba ang manggas, naka-necktie, nakaitim na pantalon at itim na sapatos. Iniabot niya sa akin ang isang polyeto na may nakalagay sa unahan “How Do You View the Yourself?” siguro nga’y ito muna ang dapat kong gawin. Tanungin ang sarili kung ano ba ang pagtanaw at kung ano ba ang pagtingin ko sa sarili ko.

Habang naglalakad sa kanto ay tumutugtog nang malakas ang Halaga ng Parokya ni Edgar, “May kwento kang pandrama na naman, parang pang TV na walang katapusan. Hanggang kailan ka bang ganyan, hindi mo ba alam na walang pupuntahan…minsan hindi ko maintindihan, parang ang buhay natin ay napagti-tripan. Medyo malabo yata ang mundo, binabasura ng iba ang siyang pinapangarap ko…” sa isang sari-sari store.

Pagpasok sa kwarto, agad-agad akong nagpalit ng damit. Binuksan ang kompyuter para mag-Facebook at nagpost ng isang quotes, “Bigyan mo ng HALAGA ang taong nagmamahal sayo ng totoo, bago pa siya magising sa katotohanang marami pang iba bukod sa’yo.”