Pinta ng Tadhana

“Ang ganda at ang laki ng bahay niya,” ito ang wika ni Kaloy sa kaibigang si Andrew habang patuloy nilang pinipindot ang doorbell at naghihintay ng taong magbubukas ng gate. Binuksan ito ng isang kasambahay at tinanong kung ano ang kanilang pakay.

Kinumpirma nila kung doon nga ba nakatira si Ms. Concepcion. At kaagad naman silang pinagbuksan at pinapasok nito, na para bang kilala na sila. Pagpasok sa loob makikinitang mamahalin ang mga kagamitan, halatang mayaman ang may ari. Natahimik ang dalawa habang papaupo dahil naisip nilang aalingawngaw ang kanilang mga boses kung sakaling sila ay mag-uusap. Sila lamang ang natira sa sala. Marahil siguro’y tinawag na ng kasambahay si Ms. Concepcion. Nagmasid at tumingin-tingin muna ang dalawa sa paligid.

Habang naghihintay, biglang napatayo si Kaloy mula sa kinauupuan. Nahagip ng kanyang mga mata ang nakasabit sa ding-ding ng pasilyo ng bahay. Agad niya itong nilapitan at tumayo sa harapan ng larawan. Bakas sa mukha nito ang ligaya nang makitang muli ang obra na kanyang matagal nang hindi nakikita.  Tinitigan niya itong muli, ang likhang-sining na may larawan ng isang babae. Bumalik ang mga alaala sa kanyang gunita. Hinimas niya ang bawat detalye at yari ng kuwadro, sabay na ibinulong sa sarili, “Elsa…”

Si Kaloy ay isang magaling at sikat na pintor hindi lamang sa Pilipinas kundi maging sa ibang bansa. Naibibili ang kanyang mga mahuhusay na gawa kapag ito ay sinusubasta, dahilan kung bakit siya nakilala sa buong mundo. Namana ni Kaloy ang husay at galing sa larangan ng pagpipinta sa kanyang tatay. Bata pa lamang, pinapanuod na niya itong gumawa ng iba’t ibang likhang sining. Kumpleto sa kagamitan at materyales ang pamilya nila pagdating sa larangan ng pagpipinta, kung kaya’t walang duda na nahilig rin siya dito. Subalit noong panahon ng tatay ni Kaloy, hindi ito nakatapos ng kolehiyo, isa lamang siyang hayskul gradweyt dahilan para hindi makilala ang mga nililikha niya. Busog man sa imahinasyon at kaalaman pagdating sa pagpipinta ang kanyang tatay, ngunit kulang ito sa mga parangal, sertipiko at lalong lalo na sa pinansiyal para makilala ang mga obrang kanyang nililikha. Dahil sa kuwento ng tatay ni Kaloy bago pa ito pumanaw, sinikap niya na paunlarin ang kanyang galing sa pagpipinta. Siya ay nagpursiging makatapos sa pag-aaral at tinupad ang pangarap ng kanyang tatay, na kinalauna’y minahal niya rin. Hindi naabutan ng tatay ni Kaloy ang mga tagumpay na kanyang narating. Kaya, para maging bahagi ng tagumpay niya ang ama, hinalo na lamang nito ang ibang mga gawang obra maestra ng tatay niya sa kanyang mga gawa.

Sinitsitan ni Andrew si Kaloy dahil naririnig na nito ang yabag ng mga paa na nagmumula sa itaas. Agad-agad naman si Kaloy bumalik mula sa kanina nitong kinauupuan. Nang biglang makarinig sila nang yapak na bumababa sa unang hakbang ng hagdanan; sabay silang lumingon at tumayo para salubungin nang bati si Ms. Concepcion. Paglingon ni Kaloy sa itaas, napatitig siya at nagulat nang makita si Ms. Concepcion.

Nanumbalik ang alaala ni Kaloy sa tinakasan niyang nakaraan.  Gumunita sa kanyang isipan ang bawat sandali na kasama ang kaisa isang babaing minahal niya ng lubos. Kaisa-isang babaeng nagpatibok sa puso niyang pihikan. Sa dami ng kanyang ginagawa, hindi na nagawang humanap ni Kaloy ng babaeng mamahalin. Siguro’y wala rin lang talaga siyang mapusuan o kaya naman ay dahil sa trabaho niya at pagpupursiging magkaroon ng magandang buhay. Katuwiran niya sa tuwing tinutukso siya ng kanyang mga barkada, ay darating din sa tamang panahon ang tamang babae na para sa sa kanya, sabay tawa.

Isang gabi habang nagpapahinga si Kaloy sa kanyang estudyo, kung saan nakalagay ang mga likhang-sining niya, dahil tapos na siya sa kanyang mga ipinipinta. Napaisip siya na subukan ang sinabing biro ni Andrew sa kanya. Gamit ang imahinasyon at galing sa pagdodrowing, subukan raw niyang lumikha ng isang babaing nagugustohan o natitipuhan niya.

Sinimulan niyang iginuhit ang maliit pero medyo pahabang hugis na mukha. Pagkatapos, sinundan ito ng bilugang mga mata at manipis na kilay, medyo may kalaparan ang noo. Kinortehan niya ang mahabang pilik-mata at dinagdagan ng kaunting tangos ang kanina’y pangong ilong; hindi ito maiintindihan kung ito ba’y pango o matangos. Sinundan niya ito ng labing manipis, kulay rosas. Hindi labas ang ngipin ng babae ngunit nakangiti ang mga labi na parang kinikilig. Nakatumbok ang malamang pisngi, pulang-pula ito kahit walang kolorete sa mukha. Sabayan pa ito nang nanunuyo at nang-aakit na biloy. Malalaki ang tainga pero bumagay naman sa mahabang buhok na abot hanggang siko nito. Nakahubad. Tanging ang buhok lang ang nagsisilbing takip sa suso nito.

Nang matapos, napatitig siya sa kanyang naipinta; natulala at walang nasabi. Buong gabi niya itong tinitigan, hinihiling na sana’y makatagpo ng isang babaeng tulad nang naipinta niya. Hanggang siya’y makatulog nang hindi namamalayan.

Sa isang kainan, sa sobrang dami ng tao, may babaeng lumapit kay Kaloy at nagtanong kung maaring “maki-share” sa upuan niya dahil ang bakanteng  upuan na lamang ay sa  tapat nang inuupuan niya. Nagulat siya pagkatingin sa babae. Napatulala si Kaloy nang mapagtantong kamukhang-kamukha ng babaeng nagtatanong ang ipininta niyang larawan. Nagtaka siya kung bakit nabuhay ang babaeng binuo ng imahinasyon niya. Agad siyang pumayag at tinitigan ang babae, hindi siya makapaniwala. Tinanong niya kung ano’ng pangalan nito.

“Elsa.”

Inulit ni Kaloy ang pangalan at tumango. Nagpasulyap-sulyap siya sa babaeng nagngangalang Elsa. Habang nagnanakaw ng tingin, bigla siyang nagising mula sa mahimbing na pagkakatulog. Panaginip, panaginip lang pala iyon. Akala niya ay naging totoo na ang babae sa larawan. Akala ni Kaloy nakita na niya ang babaeng susuyuin at mamahalin. Hindi pa pala, hindi pa pala nabubuhay ang babaeng pakakasalan niya. Natawa si Kaloy habang umiiling at bumangon mula sa hinihigaan. Nagulat siya nang malaman na nakatulog pala siya sa estudyo. Tumingin siya sa paligid… sa painting. Napag-isipan ni Kaloy na “Elsa” ang ititulo sa larawan, dahil sa pangalang ibinigay ng babae sa panaginip niya. Kaya ito na rin ang ipapangalan niya.

Dumaan ang mga araw na palaging napapanaginipan ni Kaloy si Elsa. Hindi niya maintindihan pero parang unti-unti na itong napapamahal sa kanya ng lubusan. Halos hinahanap-hanap na niya na ito. Ang mukhang nagtatago sa ilusyon, sa imahinasyon niya. Dumalas ang pagiging masayahin ni Kaloy dahil kay Elsa. Ang problema lang, ito na lamang ang lagi niyang kinakausap.

Lumipas ang isang buwan, sinubukang lumikha ulit ni Kaloy ng ibang obra upang mabaling na sa ibang bagay ang kanyang atensyon bago pa ito lumala. Ngunit hindi, hindi nangyari iyon. Inihagis ni Kaloy ang mga paint brush… ang kuwadro… mga lapis… mga pintura… ang lahat ng mga materyales na nasa paligid niya habang umiiyak. Umupo muna siya na para bang pagod. Pagod sa paghahanap nang paraan para makalimot. Hindi na siya muling makalikha ng mga painting, ang huli na niya ay si Elsa. Pakiramdam niya ay hindi na maganda ang nililikha niya. Wala nang tumutumbas sa gandang nakikita niya sa larawan ni Elsa. Grabedad ang pagmamahal niya dito, na handa siyang ipagpalit ang kasikatan para makasama ang kaisa-isang si Elsa.

Lumipas na naman ang isang buwan at mas naging malala pa si Kaloy.  Dumalas ang pag-inom niya ng alak na dati’y hindi naman siya ganoon. Ang malala pa rito ay gumamit na rin siya ng droga. Marahil ito lamang ang paraan na naiisip niyang gawin upang makalimot. Makalimot sa ilusyon, sa imahinasyon, sa sarili niyang nilikha na siya mismo ang gumawa at sa imaheng nabuo ngunit puno ng kasinungalingan.

Halos kalahating taon napariwara at nahinto ang kasikatan ni Kaloy; ang paggawa niya ng mga paintings. Dahilan ito para mag-alala ang pamilya at mga kaibigan niya. Kung kaya’t isang araw ay nagtipon-tipon ang mga ito upang pag-usapan ang nanagyayari kay Kaloy at kung ano ang maaaring dapat gawin sa kanya. Nais na nilang wakasan ang labis na pagkahumaling at kabaliwan ni Kaloy sa kanyang obra maestra. Napagdesisyunan nilang ipadala ito sa ibang bansa upang sa gayon ay ma-auction at mabili na at nang hindi na niya ito makita.

Ginawa nila ito nang walang pahintulot ni Kaloy. Marahil mali man na nakawin at ibenta ang pagmamay-ari ng iba, ngunit ito lamang ang tanging paraan para umayos muli ang buhay ng itinuring nilang batikan at kilalang pintor. Isa lamang ito sa mga naiisip nilang paraan upang matulungan nila si Kaloy at makapagsimulang muli.

Minahal ni Kaloy ang kanyang sarili, ang kanyang nilikha, ang kanyang imahinasyon, ang sarili niyang ilusyon. Masakit mang tanggapin na dahil sa malikot at malawak niyang pag-iisip, ang nagpasimulang magpasikat at magparangya sa buhay niya, ay siya ring tatapos at wawakas sa karera niya bilang magiting na pintor.

Nang makababa na si Ms. Concepcion mula sa itaas, kinamusta niya ang dalawa lalo na si Kaloy. Mula sa pagkatulala ni Kaloy habang tinititigan si Ms. Concepcion, kinalabit ito ng kanyang kaibigang si Andrew. Pinakilala ni Andrew si Kaloy kay Ms. Concepcion na siya ang lumikha ng obra maestrang, Elsa. Si Andrew ang tumayo sa katauhan ni Kaloy noong ipinapasubasta ang painting sa ibang bansa kung kaya medyo nagkakilala na sila ni Ms. Concepcion.

“Ah, e, Ms. Concepcion, ito po si Kaloy, si Mark Carlos “Kaloy” Santiago Luna, ang lumikha ng obra maestrang, “Elsa”.” ito ang pagpapakilala ni Andrew sa kaibigang si Kaloy.

“Ano ka ba, Elisa na lang ang itawag niyo sa’kin. Masyado namang pormal kung Ms.Concepcion ‘di ba?” pakiusap ni Ms. Concepcion.

Lalong nagulantang si Kaloy nang mapag-alamang Elisa ang pangalan ni Ms. Concepcion, halos katunog din ng Elsa. Nagkamayan ang dalawa at umupo, habang si Kaloy ay nakatulala pa rin sa mukha ni Elisa. Kamukhang-kamukha ni Elisa si Elsa, hindi maitatangging para silang kambal, para silang magkapatid. Hindi makapaniwala si Kaloy sa kanyang nakita at lalo na nang makilala si Elisa.

“Totoo si Elsa,” bulong ni Kaloy. “este Elisa pala…” sabay bawi nito.

Nagtawanan ang tatlo at sinundan naman kaagad ito ng biro ni Elisa, “Totoo naman talaga ako e…”

Tinawag ni Elisa ang kasambahay upang magpakuha ng meryenda para kina Kaloy at Andrew. At dito na rin isinalaysay ng dalawa kay Elisa kung ano ang kasaysayan ng obra maestra, kung bakit ibinenta ang kaisa-isang painting na ayaw ipasubasta ni Kaloy.

Samantala, isinaad naman ni Elisa Concepcion kung bakit niya ibinili sa halagang $36.5 million ang obra maestrang gawa ni Kaloy. Sinabi niyang dahil sa pagkagulat nang mapagtantong kamukha niya ang nasa painting, na marami rin daw ang nakapagsabi na kamukhang-kamukha niya nga ang nasa larawan, dahilan para hindi niya na palagpasing bilhin iyon. Matagal na rin siya sa ganoong gawain, ang pagbili ng mga mga likhang-sining, dahil mahilig siya sa mga paintings. Dagdag pa rito ang pagkatuwa niya nang malaman na kapwa niya Pinoy ang may likha ng obra.